Geen voorstelling

En daar stond het dan; professionele schrijvers gezocht voor een nog op te richten website met een holistische inslag met daarnaast nog wat andere aanvullende eisen. Professioneel, het woord prikkelde mij. Hoezo professioneel?! Veel echt professionele schrijvers zijn er volgens mij niet vanuit de holistische gedachte. Uiteraard begrijp ik dat schrijven een kunstvorm is waarin zich behoorlijke verschillen kunnen voordoen  in niveau, maar dan nog. Iets te vlug en met enig bravoure reageerde ik met de vraag of goede amateurs zich ook aan mochten melden. Het antwoord was even kort als krachtig. Liefst professionals, maar als je denkt dat je goed genoeg bent mag je jouw verhaal insturen.

Ondanks de aanmoedigingen vanuit mijn omgeving zorgen ego en een dieper liggende faalangst ervoor dat ik dit aanbod laat passeren. Dan meldt mijn telefoon dat ik mail heb. In de mail de vraag of ik nog een verhaal zou willen schrijven. De speldenprik was blijkbaar gevoeld. Anderzijds geloof ik ook dat sommige dingen moeten plaatsvinden om een nieuw deel van je pad aan te lichten. Wie goed kan voelen pakt deze geboden kansen aan. Ditmaal begon het bij mij dan ook direct te stromen. Titels, verhaallijnen. Ze buitelden over elkaar heen als losgelaten vee in het voorjaarsgras.  

Een  leven geleefd over de moeilijkste paden, langs gitzwarte afgronden, maar vanuit een zeker weten. Een zeker weten vol bijzondere ontmoetingen en grootste overwinningen op mezelf. Daar zitten verhalen met troost, liefde, controverses, begrip en vergeving. Het stroomt echt, titel na titel poppen op in mijn hoofd. Dit is wat ik wil, delen en geven. In het echte leven en op schrift.

“Zou je jezelf dan niet voorstellen als je begint te schrijven? Het is prettig als je lezers op voorhand iets van je weten wellicht” wordt mij gevraagd door mijn vriendin.

Per direct slaat een oude angst ongenadig toe. Een direct schrijversblock zonder ook maar één letter op papier te hebben gezet. De eeuwige twijfel, gevoed vanuit een te beschermende opvoeding, gelardeerd met angst.

“Doe dat maar niet!”

“Dat kan jij toch niet…”

“Je moet het met je handen gaan verdienen jongen, dát is de toekomst.”

Het leken de mantra’s van mijn ouders te zijn, deze zinnen die zich bleven herhalen bij iedere stap die ik zelf wilde zetten. Beschermend omdat zij hun shitty jeugd niet aan mij wilden doorgeven, maar daarmee alles verstikkend. Zij kwamen beide uit gezinnen waar fijntjes verteld werd dat ze niet gewenst waren. Waar de een opgroeide in armoede en de ander het “geloof” er letterlijk ingeramd kreeg. Elkaar gevonden in een vlucht naar een beter leven. Een leven waar ik, vanaf het moment dat ik mijn entree maakte, meer dan een boek kan vullen. Te beschermend, logisch, waardoor ik een hoop niet meegemaakt heb, maar ook geworden ben tot wie ik nu ben. Te beschermend ook omdat je anders bent dan de andere kinderen. Anders reageert op mensen. Confronterende dingen zegt die voor mij zo logisch waren, maar voor mijn ouders volledige abracadabra. Waarbij dat laatste, voor wie de betekenis ervan kent, natuurlijk wel weer grappig is. Het resulteerde in ieder geval in speciaal kleuter onderwijs en een jeugdpsychiater, maar ook in een boeken verslindend jochie wat langzaam maar zeker toch de maatschappij in werd geduwd. De maatschappij die mij een inmiddels een behoorlijk dikke huid gegeven heeft, maar die nooit dat jochie heeft kunnen maken tot wat hij niet is.

Maar dan toch die eeuwige twijfel. Er is immers al zoveel geschreven en gezegd over spiritualiteit, holisme en alles daaromheen. Wat zouden mijn verhalen en zienswijzen dan nog voor meerwaarde hebben?!? Verrekte oude negatieve impulsen die mij vaak weerhouden te doen wat ik leuk vind omdat je altijd weer zit te wachten op de goedbedoelde mantra’s van toen. Toch is schrijven iets wat ik al jaren doe. Soms verhalen, vaker abstracte poëzie en hersenspinsels. Meestal ook nog onder pseudoniem. Al jaren moedigen de weinigen die mij mochten lezen mij aan, en nu ben ik er klaar voor. “Doe dit maar wel, jij kan dit!” zegt mijn hart nu. Mijn schrijfsels nalaten aan mensen zonder een ver-oordelend karakter, toch? Dat is toch waar een deel van het holisme uit bestaat? Dat je mag zijn wie je bent? En voor mij? Al raak ik maar één persoon aan met mijn verhalen, dan is het al goed.

Nog even geen verdere voorstelling van wie ik ben. Uiteraard kan ik dit als een curriculum vitae op jullie loslaten, leeftijd, gezinssamenstelling, overtuigingen, maar ik wil iedereen graag kennis met mij laten maken middels mijn korte verhalen. Verhalen waarbij een ieder voor zich een beeld kan laten ontstaan vanuit het eigen gevoel. Mijn gevoel zegt me in ieder geval dat ik het goed doe zo, waarbij ik zelf geen voorstelling heb van wat er op me af gaat komen op dit nieuwe ingeslagen pad.

Diepe dank aan al degenen die mij aanmoedigden en deze kans gaven.