Coronalicht

Ik vond het zwaar. Loeizwaar.

Maart 2020. Onze minister president kondigt aan waar ik al bang voor was: de basisscholen worden gesloten. Ik wist, voelde aan mijn hele systeem dat dit een heftige tijd zou worden. Dus schoot ik in de weerstand. Belde zelfs het RIVM; alsof ik in mijn eentje de scholen open zou krijgen…

En daar zaten we dan. Mijn man werkte thuis in de garage. Ik werkte op dat moment niet, dus de zorg voor onze dochter (7 jaar met het syndroom van Down) nam ik op me. Als moeder, als juffrouw, als pedagogisch medewerker, bewegingsdocent en danslerares. Want ja, als ik iets doe, dan doe ik het goed. Van de ene op de andere dag viel voor haar alles weg. En ze begreep hier niets van. Continue die vragen; ze wilde spelen, ze wilde kinderen. TV of iPad kijken had in de eerste weken totaal niet haar interesse. Wat ik vooral miste was ME time. Geen minuut van de dag meer even alleen, om op te laden, om te verwerken.
En ondanks de roering om mij heen kwamen mijn lessen.

Negatieve gedachten

Éen voor één of juist door elkaar heen, alsof iemand met een paar bokshandschoenen in mijn gezicht stond te dreunen. Hier je weerstand op links, pak aan je negatieve gedachten op rechts. En hoppa je slachtofferrol weer op links. Wow, dat was een grote. En ik kon niet meer duiken. Ik voelde dat ik er dwars doorheen moest, hoe moe ik ook was, hoe weinig tijd ik ook had. ’S Avonds op mijn zolderkamer ging ik nog eens door alle emoties heen. Ik schreef, ik klodderde met verf, ik huilde en schreeuwde en ik voelde mijn lijf. Dwars door de rouwe pijn heen.

Spirituele groei

Ik heb al een hele weg afgelegd, qua verwerking en spirituele groei, maar het leek wel hoe dichter ik nu bij mijn Kern kwam, hoe heftiger de pijn. Ik voelde gelukkig een opening, ergens aan het eind van de tunnel brandde een klein lichtje. Ik wist dat ik het kon, dat het moest. Steeds weer terug de oceaan in. Waar vrede, stilte en licht heerst, en ik totaal in balans kon zijn. Er kwamen initiatieven van buitenaf. De Healing circle in de ZoMa community, Het lied I Am light (van India.Arie) wat steeds weer op mijn pad kwam, de opbeurende teksten op Facebook.

Lichtpuntjes en meer zelfvertrouwen

En zo kwam ook mijn eigen systeem weer in een positieve beweging. Ik ging videobellen met klasgenoten en we sleurden elkaar erdoor heen. (Dank lieve Schatten) Bijna iedereen had een pittige, onzekere tijd, ik was daarin niet alleen. Ik voelde mijn kracht toenemen. En ook in de dagen kwamen steeds meer lichtpuntjes. Mijn man die één uur per dag op zich nam (ik mag hulp vragen, ik hoef het niet alleen te doen). Mijn broer, die zich niet liet lijden door angst en zijn hart liet spreken, nam één middag per week de zorg over.
Onze dochter werd rustiger, want ik werd rustiger. Ik nam de touwtjes in handen. Ik kan dit, mijn zelfvertrouwen nam toe.

Einde slachtofferrol. Het is zoals het is. Ik boorde mijn creativiteit aan en bedacht leuke werkjes en gekke spelletjes. Het werd gezelliger in huis en we raakten in een soort van vakantie, relax modus. Het gaf rust, het niks moeten buitenshuis. Geen sport, alleen als we zin hadden in eigen tuin, geen afspraken met vriendinnen. Een lege agenda. Ik kon de structuur meer loslaten, en bewoog mee met het ritme van onze dochter.

Geen zin

Geen zin in school werkjes? Proberen we het morgen nog eens. En hé dan konden we ineens twee keer zoveel doen. Geen zin in drinken? Ik ging er niet meer een uur naast zitten wachten tot de beker leeg was, maar liet het staan. Maar dan straks ook geen boterham hé! Wist niet dat ze zo snel kon drinken. Ik liet los. Ik hoef het niet perfect te doen, ik hoef niet alle ballen hoog te houden. Ik wilde zelf lichtjes verspreiden, voor mensen die het zoveel zwaarder hadden. Mensen die al weken alleen zaten, of ziek waren. Iedere dag knutselde we een kaartje in elkaar en gingen die bezorgen. Het voelde goed en het vulde weer een stukje dag. En altijd, altijd scheen al die weken de zon. (Op misschien één of twee dagen na) Wat een geluk. Wat fijn dat we dagelijks naar buiten mochten en konden. De zon die het licht over ons verspreidde en ons bemoedigend toe straalde. Zo voelde het. Heerlijk. Kind in de speeltuin, mama op het bankje. Gezicht in de zon.

Ik liet het licht letterlijk door me heen stralen en me omringen. Ik hoef alleen maar te Zijn. En natuurlijk was het op momenten nog wel zwaar. Het onzekere, het uitzichtloze. Onze dochter die haar speelgoed en ‘mama moe’ werd. Die iets terugviel in haar ontwikkeling, met name qua zindelijkheid. Iets waar we vorig jaar kei hard aan gewerkt hadden.

Vertrouwen in het universum

Het woord Vertrouwen werd mijn mantra. Vertrouwen in het universum, in de engelen en gidsen, die ik zo goed kan voelen. En het vertrouwen in mezelf. Ook dit komt weer goed, en dat was ook zo. Het werd behapbaar. Volledig in het moment, uur na uur dag na dag. Go with the flow, vanuit mijn eigen stille midden. Ik rukte me los van de heftige discussies over corona op social media. Ik wil me niet meer boos maken, ik wil me geen zorgen maken. Ik wil me niet druk maken over dingen waar ik geen invloed op heb. Ik wil in mijn Kern blijven. Ik voelde me rustig, bijna vredig. Ik trilde, bij wijze van, omhoog. Hier wil ik Zijn, hier wil ik blijven. Hier voel ik mijn kracht en een enorme rust.

Het maakt niet uit wat er nog gaat gebeuren in de wereld, dit ben ik, en dat kan niemand, helemaal niemand mij afpakken. Van loeizwaar naar zuiver Licht.